Όταν δεν μπορούμε να “προχωρήσουμε”

Πόσες φορές το έχεις ακούσει;

"Προχώρα.""

Άστο πίσω σου."

"Μην κολλάς στο παρελθόν."

Και ίσως να το είπες κι εσύ στον εαυτό σου.

Με αυστηρότητα.

Με απογοήτευση.

Με εκείνη την εσωτερική πίεση που λέει πως κάτι δεν πάει καλά με σένα επειδή δεν μπορείς να αφήσεις κάτι πίσω.

Αλλά η αλήθεια είναι πιο τρυφερή από αυτό.

Δεν προχωράς, όχι επειδή είσαι αδύναμος/η.

Αλλά επειδή κάτι μέσα σου δεν έχει τελειώσει.

Δεν έχει αναγνωριστεί.

Δεν έχει πενθηθεί.

Δεν έχει ειπωθεί.

Ο πόνος που μένει δεν είναι εμπόδιο.

Είναι μήνυμα.

Είναι το σώμα σου και η ψυχή σου που λένε:"Κάτι εδώ θέλει προσοχή. Θέλει φροντίδα. Θέλει χώρο."

Δεν είναι η προσκόλληση το πρόβλημα.

Είναι η προσπάθεια να προσπεράσεις κάτι πριν το κατανοήσεις.

Πριν το τιμήσεις.

Πριν του επιτρέψεις να σε αγγίξει βαθιά —όχι για να σε διαλύσει, αλλά για να σου αποκαλύψει ποιος/α είσαι τώρα.

Γιατί κάθε φορά που δεν μπορείς να “προχωρήσεις”,

ίσως είσαι πιο κοντά στον εαυτό σου απ’ όσο νομίζεις.

Γιατί εκεί, στη στασιμότητα, υπάρχει κάτι πολύτιμο:Η αλήθεια σου.

Και μόλις την ακούσεις,

μόλις της δώσεις χώρο,

δεν θα χρειαστεί να σε πείσεις να προχωρήσεις.

Θα το κάνεις από μόνος σου.

Ίσως όχι με βήμα ταχύ,

αλλά με βήμα δικό σου.

Αυθεντικό.

Ριζωμένο στην αποδοχή, όχι στην άρνηση.

Γιατί η αληθινή πρόοδος δεν έρχεται με το ζόρι.

Έρχεται όταν η καρδιά νιώσει ότι μπορεί να μείνει κάπου χωρίς να φοβάται να πληγωθεί ξανά.