Συναισθηματική πείνα: Όταν η ψυχή πεινάει, όχι το σώμα.

Δεν πεινάς πάντα επειδή το σώμα σου χρειάζεται τροφή.

Πολλές φορές πεινάς… επειδή νιώθεις άδειος/α.

Επειδή η ψυχή σου διψάει για κάτι που δεν παίρνει.

Επειδή μέσα σου υπάρχει ένα κενό...

που δεν γεμίζει με φαγητό

— αλλά με σύνδεση, παρουσία, νόημα.

Συναισθηματική πείνα είναι εκείνη η στιγμή που πας στο ψυγείο χωρίς να πεινάς.

Που τρως γρήγορα, παρορμητικά, χωρίς να απολαμβάνεις.

Που συνεχίζεις να τρως ενώ είσαι ήδη χορτάτος.

Όχι γιατί το σώμα σου το έχει ανάγκη,

αλλά γιατί κάτι άλλο μέσα σου ζητάει να γεμίσει.

Είναι ο τρόπος που καλύπτεις την εσωτερική αναστάτωση.

Ο πόνος που προσπαθείς να μουδιάσεις.

Η μοναξιά που προσπαθείς να καθησυχάσεις.

Το άγχος που προσπαθείς να σβήσεις με κάτι γλυκό.

Η κούραση, η απογοήτευση, η ανικανοποίητη ανάγκη για φροντίδα —όλα αυτά ζητούν κάτι.

Και πολλές φορές, το μόνο που τους δίνεις είναι… φαγητό.

Όχι γιατί φταις.

Αλλά γιατί αυτό έμαθες.

Ότι όταν νιώθεις άσχημα, τρως κάτι "για να νιώσεις καλύτερα".

Ότι η τροφή δεν είναι απλώς ανάγκη, αλλά παρηγοριά.

Και έτσι το φαγητό γίνεται φίλος, παρέα, ανακούφιση.

Μόνο που η ανακούφιση κρατάει λίγο.

Και το κενό επιστρέφει.

Γιατί δεν ήταν το στομάχι που πεινούσε.

Ήταν η ψυχή.

Η θεραπεία δεν ξεκινά με διατροφικά πλάνα.

Ξεκινά με ερωτήσεις:

– Τι νιώθω αυτή τη στιγμή;

– Τι μου λείπει πραγματικά;

– Τι προσπαθώ να καταπιώ αντί να εκφράσω;

– Πώς μπορώ να με φροντίσω χωρίς να με τιμωρήσω;

Συναισθηματική πείνα δεν σημαίνει ότι έχεις πρόβλημα.

Σημαίνει ότι έχεις ανάγκες που ζητούν φωνή.

Και εσύ έχεις το δικαίωμα — και τη δύναμη — να τις ακούσεις.

Γιατί όταν αρχίσεις να δίνεις στον εαυτό σου αυτό που πραγματικά χρειάζεται,

το φαγητό παύει να είναι παρηγοριά

και γίνεται ξανά αυτό που είναι: θρέψη.

Όχι για να γεμίζεις το κενό,

αλλά για να στηρίζεις το σώμα που φιλοξενεί την ψυχή σου.

Κι αυτό, είναι αληθινή φροντίδα.

Να θυμάσαι: Η κατανόηση είναι το πρώτο βήμα για πραγματική αλλαγή. Γιατί όταν φροντίζεις την ψυχή σου, το σώμα ακολουθεί.