Μαμά, σε βλέπω. – Η κόπωση, το βάρος και η ανάγκη για στήριξη.

Μαμά, σε βλέπω.

Να τρέχεις από το πρωί,

να μαγειρεύεις, να ταΐζεις, να καθαρίζεις,

να απαντάς, να εξηγείς, να μαζεύεις,

να προσπαθείς να είσαι εκεί —παντού, για όλους.

Σε βλέπω να κάνεις "λίγο ακόμα"ακόμα κι όταν δεν έχει μείνει τίποτα από σένα.

Να παλεύεις να κρατήσεις την ψυχραιμία σουόταν μέσα σου κραυγάζεις.

Να νιώθεις ενοχές ακόμα κι όταν χρειάζεσαι απλώς…ένα διάλειμμα.

Δεν το παραδέχεσαι εύκολα,

αλλά είσαι κουρασμένη.

Όχι μόνο σωματικά.

Είσαι κουρασμένη να έχεις συνέχεια εσύ το βάρος.

Να σκέφτεσαι για όλους.

Να προλαβαίνεις τις ανάγκες πριν καν ειπωθούν.

Να μην περισσεύει ποτέ χώρος για τις δικές σου.

Ζούμε σε έναν κόσμο που εξυμνεί τη "δυνατή μαμά".

Αυτή που αντέχει, που τα καταφέρνει, που δεν ζητάει τίποτα.

Αλλά αυτή η εικόνα…είναι απάνθρωπη.

Και άδικη.

Και επικίνδυνη.

Γιατί πίσω από κάθε δυνατή μαμά,

υπάρχει μια γυναίκα που χρειάζεται στήριξη.

Όχι μια φορά στο τόσο.

Συστηματικά.

Βαθιά.

Αληθινά.

Δεν είναι αδυναμία να ζητάς βοήθεια.

Είναι ένδειξη σοφίας.

Είναι υπενθύμιση ότι δεν ήρθες σε αυτό τον κόσμο για να τα κάνεις όλα μόνη σου.

Ότι χρειάζεσαι κι εσύ μια αγκαλιά.

Μια φροντίδα.

Έναν χώρο που να μη χρειάζεται να εξηγείς ή να αποδεικνύεις τίποτα.

Μαμά, σε βλέπω.

Και αν μπορούσα να σου πω ένα πράγμα, θα ήταν αυτό:

Δεν χρειάζεται να είσαι τέλεια.

Χρειάζεται να είσαι καλά.

Και για να είσαι καλά,

χρειάζεται να επιτρέψεις στον εαυτό σου να ξεκουραστεί.

Να μιλήσει.

Να φανεί.

Να πει "δεν αντέχω",

χωρίς φόβο, χωρίς ενοχή.

Γιατί τα παιδιά δεν χρειάζονται μια μαμά που κάνει τα πάντα.

Χρειάζονται μια μαμά που νιώθει ότι δεν είναι μόνη της.

Μία μαμά φροντισμένη...